دعوت حشمت الله طبرزدی از مردم برای تحريم انتخابات فرمایشی ریاست جمهوری
منبع : آژانس خبری کوروش

درود هاي گرم و صميمانه ی خود را از پشت میله های زندان به شما ملت بزرگ ایران تقدیم می کنم.
پرسش من از شما ملت بزرگ و کسانی که صدای من را می شنوند این است که آیا نمی خواهید از فقر نجات یابید؟ نمی خواهید از این زندگی فلاکت بار نجات یابید؟ نمی خواهید از گرانی، تورم و بی کاری نجات یابید؟ نمی خواهید خوشبختی جوانان خود را ببینید؟ قرار نیست از این زندگی ذلت بار و فقر و تبعیض و بی عدالتی رهایی پیدا کنید؟
من از شما دعوت نمی کنم که با ریختن به خیابان و در یک اعتراض مسالمت آمیز، خود را از بند فقر و تبعیض و ظلم نجات بدهید، اگر چه این حق همه ی شهروندان است. از شما دعوت نمی کنم دست به اعتصاب و تحصن و کم کاری بزنید، اگر چه چنین کنید از حقوق قانونی و شهروندی خود استفاده کرده اید. از شما دعوت نمی کنم که خود را به زحمت انداخته و برای به دست آوردن رفاه و آزادی، هزینه بدهید. ولی ای ملت بزرگ ایران، از شما این انتظار را دارم که با نرفتن به پای صندوق های راي خود را نجات دهید.
ای روستاییان عزیز و ای کشاورزان، آيا نگران هستید که اگر شناسنامه ی شما مهر انتخابات نخورد، کوپن ارزاقتان را ندهند؟ مطمئن باشید که چنین نتوانند کرد.
ای کارگران عزیز، نگران این هستید که اگر شناسنامه ی شما مهر انتخابات نخورد، شما را اخراج کنند؟ باور داشته باشید که قدرت نخواهند داشت.
ای کارمندان، فرهنگیان، دانش آموزان، بازاریان، نظامیان و بازنشستگان، از ترفند هاي این رژیم نهراسید که رو به زوال است، و از رفتن به پای صندوق های رای خودداری کنید. بدانید که تحریم کم هزینه ترین راه برای رسیدن به رفاه و آزادی و امنیت است.
و اما شما ای نخبگان، دانشگاهیان، روزنامه نگاران، دانشجویان و جوانان! ای شمایی که خواهان آزادی و دمکراسی هستید. ای کسانی که می خواهید فضایی برای ابراز عقاید و نظرات آزادانه ی خود داشته باشید. آیا ندیدید که شورای نگهبان چگونه سخاوتمندانه، همه ی کاندیداهای نیمه مستقل را از دم تیغ گذراند! و آیا نمی بینید که در این مرز و بوم، حقوق اساسی شهروندان را چگونه لگدمال می کنند؟ و آیا ندیدید که رهبر از روی ترحم و مصلحت از شورای نگهبان خود خواست که دو نفر از آنها را تایید کند؟ آیا بازی رد و تایید صلاحیت را نمی بینید که دیکتاتور از روی ترحم و بلکه به قصد کسب وجه خود، کاندیدای اصلاح طلبان یعنی کسی که قرار است اگر رییس جمهور شود با تبعیض و استبداد مبارزه کند(!؟) را به صورت تبعیض آمیز تایید صلاحیت می کند؟ براستی برای اصلاح طلبان حکومتی ننگی بالاتر از این؟ براستی اگر حتی "معین"، رییس جمهور شود، خواهد توانست در مقابل قانون شکنی های دیکتاتور و نهاد های وابسته به او قد علم کند؟ کسی که با این حقارت تایید شده است همواره دست نشانده باقی خواهد ماند.
ای عزیزان روشنفکر و آزادی خواه، شما را دعوت نمی کنم که برای آزادی زندانیان سیاسی دست به اعتراض بزنید. شما را دعوت نمی کنم که در دفاع از آزادی قلم و بیان، به خیابانها بریزید. شما را دعوت نمی کنم که همچون مردم گرجستان، اکراین، لبنان و قرقیزستان، برای رهایی خود و ملت خود با در دست داشتن گل های لاله به خیابانها ریخته و به این حکومت اعلام کنید که آزادی و دمکراسی می خواهید، که اگر چنین کنید حق شما خواهد بود. حتی اگر اقتدار گرایان و اصلاح طلبان حکومتی ما و شما را به آشوبگر، آنارشیست و طرفدار حرکت های پوپولیستی متهم کنند. ولی از شما انتظار دارم که پای صندوق های رای نروید. تیغ دیکتاتور را تیز نکنید. اینک تیغ او کند شده است. او در موضع ضعف قرار گرفته است. او مهربان شده است(!؟) اما آگاه باشید که اگر انتخابات با تحریم همه جانبه روبرو نشود، او و دستیارش همه را از دم تیغ خواهند گذراند. بار دیگر گردن می زنند، زبان می برند، قلم ها را می شکنند و با دانشجویان و دگراندیشان آن می کنند که در قتل های زنجیره ای، کوی دانشگاه و قلع و قمع مطبوعات کردند.
ای روشنفکران، نویسندگان، کشاورزان، سران ایلات در سراسر کشور، کارگران، فرهنگیان، بازاریان، نظامیان، دانشجویان، جوانان و زنان آگاه ایران، تحریم همه جانبه، تنها راه برون رفت از فقر و تبعیض و استبداد و خودکامگی است. همت کنید و با آگاهی دهی به نوجوانان و روستاییان (که البته آگاه هستند) بر ابعاد جنبش تحریم بیفزایید. مطمئن باشید که فرزندان شما، در پشت میله های زندان قدردان این تلاش شما بوده و مقاومت خواهند کرد. تحت تاثیر تبلیغات دروغین رژیم و حرف های بی پایه ی اصلاح طلبان حکومتی قرار نگیرید. تنها راه رهایی از ظلم و بی عدالتی، برکناری ملاها از قدرت و تشکیل یک حکومت دمکراتیک و آزاد است.

زنده باد آزادی
برقرار باد دمکراسی
گسسته باد زنجیر استبداد

حشمت الله طبرزدی
دبیر کل جبهه دمکراتیک ایران
ایران، تهران، زندان اوين، بند 350، ساختمان قرمز
3 خرداد 1384

در جامعهء لیبرال این حق مردم است كه مرتكب منكر شوند. مجید محمدی

در چارچوب ادیان سازمان یافته، چه دین اسلام و چه ادیان مسیحیت و یهود، آزادی و دمكراسی تا آنجا خوبند كه به پیشبرد اهداف اهل این ادیان كمك كنند و هرگاه لوازم دمكراسی و آزادی به مخدوش شدن یكی از باورها یا احكام یا منافع رهبران و اهل این ادیان منجر شوند دمكراسی و آزادی شیطانی خواهند شد. آزادی تا آنجا خوب است كه ”ما “ (اهل ادیان) بتوانیم ایده هایمان را ترویج و تبلیغ كنیم ولی اگر ”دیگران“ بخواهند از این امر ”سوء“ استفاده (تعبیری كه اهل ادیان از استفاده از حق آزادی توسط همگان دارند) كنند باید به زور و به قهر آنها را محدود كرد و این محدودیت را عین آزادی و دمكراسی می شمارند. به همین دلیل است كه به تعبیر رهبران جمهوری اسلامی، این نظام دمكراتیك ترین و آزاد ترین رژیم سیاسی در جهان است در حالی كه در سالهای اخیر بزرگترین زندان روزنامه نگاران بوده است. اهل ادیان سازمان یافته و نهادینه (به تعبیری دیگر غیر شخصی) همواره به آزادی و دمكراسی با سوء ظن نگریسته اند و همواره تلاش كرده اند آنها را افسار زنند و اگر مجبور شده اند اسماً و در ادبیات جاری آنها را بپذیرند تلاش كرده اند حداقل آنها را داشته باشند. علی رغم وجود برخی نگاههای خوش بینانه به فطرت انسانی در برخی قرائات غیر محبوب از دین، اهل ادیان همواره امكان این امر را كه انسانها از آزادی خویش بخوبی و در جهت درست (از نگاه اهل ادیان) استفاده كنند ناچیز قلمداد كرده اند. همهء دینداران وابسته به ادیان نهادینه، به همراه فاشیستها و كمونیستها، با زبان بی زبانی این جملهء جوزف دو مایستر فرانسوی را تكرار كرده اند كه ” انسان برای آزادی بیش از اندازه شریر است“. یك جامعهء لیبرال كه آزادی را فضیلت ابتدایی و عالی خویش بر می شمرد، از این جهت، كاملا در نقطهء مقابل جامعهء دینی ( به هر قرائت آن ) قرار می گیرد.
در یك جامعهء لیبرال آزادی و دمكراسی بر فراز همهء فضایل دیگر قرار می گیرند و هر جا دیگر فضایل با آزادی و دمكراسی جور در نیایند قید می خورند اما در جوامع دینی (با هر قرائت) همواره این آزادی و دمكراسی بوده اند كه قید خورده و از معنی تهی شده اند. لقلقه زبان دینداران در ادیان نهادینه، همانند فاشیستها و كمونیستها این جمله است كه ” آنها دارند از آزادی شان سوء استفاده می كنند“. اگر آزادی و دمكراسی فضایل برتر و ابتدایی باشند سوء استفاده از آنها معنی ندارد؛ افراد در چارچوب قانون (قانونی كه توسط نمایندگان انتخابی مردم به تصویب رسیده باشد و نه نمایندگان رهبری و شورای نگهبان) تا هرجا كه بخواهند می توان از آزادی خویش بهره ببرند و این بهره گیری حد و مرزی ندارد غیر از قانون.
در چارچوب ادیان نهادینه گناه و منكر خصوصی معنا دارد در حالی كه در جامعهء لیبرال این حق مردم است كه مرتكب منكر شوند اگر به حقوق قانونی دیگر افراد (و نه سلیقه های برادران بسیج یا روحانی محل) خدشه ای وارد نشود. گناه در چارچوب جامعهء دینی به جرم تبدیل می شود در حالی كه در جامعهء لیبرال این حق مردم است كه گناه كنند همچنانكه این حق آنهاست كه گناه نكنند (با هر تعبیری كه از گناه داشته باشند)... ادامه

مصاحبه آقای نراقی با رادیو آلمان را حتما بخوانید. شغل ایشان تولید فکر است و مشتری می تواند رژیم پهلوی باشد و یا جمهوری اسلامی.

ایشان می فرمایند:
در ايران من هرجا رفتم ديدم مردم به کلی از انتخابات و از شرکت در انتخابات چشم پوشيده‌اند. و اين بسيار جای تأسف است. ما که برای اولين بار بعد از اينهمه دوره‌های استبدادی حالا به يک جمهوری رسيده‌ايم و امکان آزادی انتخاب هست، افراد اينطور مأيوس شده‌اند.

اولاً یکی نیست از آقای احسان نراقی بپرسد شما از کدام جمهوری صحبت می کنید؟ یقیناً منظور ایشان جمهوری های آمریکا و فرانسه و آلمان و اینها که نیست، چون از دنیای فلک زده و عقب مانده و بی تربیت و بیچاره ای به نام جهان اسلام صحبت می کند. جمهوری اسلامی را با جمهوری مصر و اندونزی و پاکستان و سودان مقایسه می کند و خوشحال هم هست که: ما در جاهای ديگر آزادی نداريم و ايران تنها کشوری‌ست که لااقل هر چهارسال يکبار به رييس جمهورش رأی می‌دهد.
و جاهای دیگر را هم همین جهان اسلام می داند. در وسعتِ حقیر دید ایشان از جهان، فکر مرموزی نیز لانه کرده است. یعنی ما ایرانیان محکومین ابدی جهان اسلام هستیم؛ که سهم و حد خودمان را باید بشناسیم و در فکر مقایسه خود با دنیای متمدن و آزاد اروپا و آمریکا نباشیم؛ و جمهوری اعطایی اسلام را غنیمت بشمریم و برویم پای صندوق های دروغ و بی حرمتیِ نمایش انتخابات آخوند. وگرنه جای تأسف است که مردم تصمیم گرفته اند که در اين انتخابات، که انتخاباتی خواهد بود کم و بيش آزاد که اشخاص بروند يا نروند، از همین اندازه آزادی خود یعنی آزادی شرکت یا عدم شرکت در انتخابات استفاده کرده انتخابات را تحریم کنند.
طی این 27 سال جمهوری عنوانی بود که حکومت سفاک اسلامی با خود یدک می کشید وگرنه جمهور مردم به پشم خایه محمد عرب هم گرفته نشد. جمهوری با حکومت اسلامی در تضاد بنیادین و ریشه ایست. توده مردمی که صغیر فرض می شوند و ولی امر مسلمین باید قیمومیت و ولایت بر ایشان اعمال نماید، جمهور خوانده نمی شوند. مقصود از جمهور در اسلام، توده و رمه گوسفندواری است لزج و لغزنده و بی شکل که شبان از پس و پیش هدایتشان می کند. انتخابات و آزادی انتخاب و اختیار انسان در اسلام و حکومت اسلامی ( این هردو ناظر به یک معنی است ) دروغی بچه گول زن است. مثل تمامی نهاد های مدنی در جمهوری اسلامی نظیر قوای سه گانه سیاسی، نهاد قانون، آموزش و پرورش، دانشگاه و توسعاً کلیه نهادهای علمی و آموزشی ظاهراً مدرن، احزاب و اتحادیه ها و انجمن ها، ارتش، پلیس و ... همه و همه فقط و فقط شکلی تهی از معنای واقعی و دروغی است سمبولیک. خود دروغ حتا نیست. بلکه نمادی دروغین است و حتا نماد هم نیست. وهم است.( به این مبحث بزودی و به شیوه خودم بیشتر خواهم پرداخت. )

دوم اینکه اسلام در لغت نیز به معنی تسلیم و انقیاد است. ما بعد از اینهمه دوره های استبدادی دوباره افتادیم به چنگ استبدادی اهریمنی نه آن جمهوری که بشر می شناسد. به قول ناصر خسرو:
از شاه زی فقیه چنان بود رفتنم ___ کز بیم مور در دهن اژدها شدم

اگر مردم تصمیم گرفته اند در انتخابات نهمین دوره ریاست جمهوری شرکت نکنند از درک درست موقعیت و شرایط و زمانه خود حکایت دارد و جای بسی خوشحالی است. شاید اینبار به سبب همین یخ بی تفاوتی و در عین حال آگاهانه، لااقل یک تصمیم درست در تاریخ اجتماعی خود به ثبت برسانند.